Thailand - DRIEMAAL IS SCHEEPSRECHT

IN THE SPOTLIGHT – DRIEMAAL IS SCHEEPSRECHT

Het leek er niet van te komen een bezoek te brengen aan de Samrong Kiat- waterval , voorheen bekend als Ghost Waterfall , is vernoemd naar de legendarische jager 1976, gelegen in Ban Samrong Kiat.

Was het vorige jaar gesloten door de covid-19 dat ik er niet in mocht. Gisteren dus een hernieuwde poging. Echter de Samrong Kiat- waterval niet gevonden en kwam weer in Khun Han terecht dus waarschijnlijk een verkeerde weg genomen. Het weer was te dreigend om het toch nogmaals te proberen en maar goed ook want als ik even iets ga drinken valt het weer met bakken uit de lucht.

Maar vandaag ziet het weer er goed uit om 6.00 uur en besluit ik direct na het ontbijt, want de eieren met spek sla ik niet over. Weer op pad te gaan.

Als ik het bordje van de waterval zie en afslaat weet ik bijna zeker dat ik dat gisteren ook heb gedaan. Maar dan zie ik een klein blauw bordje waterfall met een pijltje. Dus sla de bosweg in een zandweg, maar die na een korte tijd asfalt wordt met zelfs een gele midden streep. Maar een goede weg vergeet het maar er is al snel niets over van het asfalt, alleen wat resten en diepe kuilen.

Het is off the road en uitkijken geblazen. Maar een nieuw blauw bordje zegt met je zit op de goede route. Maar dan verspert een slagboom met wee militairen mij de weg. Met gekruiste bovenarmen geven ze aan tot hier en niet verder. Gesloten ! Wat is dat nu zou het komen door dat de provincie Sisaket nog steeds code oranje heeft ?

Sisaket is een provincie in het noordoosten van Thailand, in het gebied dat ook wel Isaan wordt genoemd. In December 2002 had de provincie 1.458.969 inwoners, waarmee het de 9e provincie qua bevolking in Thailand is. Met een oppervlakte van 8840 km² is het de 21e provincie qua omvang in Thailand. Zegt Wikipedia me.

Er ziet niets anders op dan terug te gaan. Ik kijk op mijn mobiel en ervaar de beperkingen, die de USA op mijn Huawei heeft opgelegd. Dat de App Google Maps en vele andere Apps niet goed werken op het toestel. Wat echter een zeer goede camera heeft. Het alternatief opgestart en weer op pad.

Over smalle bospaden als ik een bruggetje passeer vertelt hij of is het zij “Bestemming bereikt”. Nu hier geen watervallen ik geef het bijna op.

Hier wel veel rubberbomen, met de bekende bakjes waar de gum in drupt.

Weer bij de asfaltweg uitgekomen te zijn zie in een coffeeshop Phu View, dus denk een mooi uitzicht. Rijd de weg in en kom over een smal houten bruggetje, waar de planken gevaarlijk onder me kraken als ik er overheen rij.

Kom op een plateau met resten van zandsteenrotsen, die de weersinvloeden hebben doorstaan. Niet spectaculair maar wel een mooi gezicht, de afdaling over een ruig uitziend zandpad laat ik toch maar voor gezien. Uiteindelijk heb ik geen crossmotor.

Ik rij weer terug na de asfaltweg, de brug passeer ik net als een oud vrouwtje met haar fiets al wandelt en over de doorlopende planken.

Rij verder en wat zie ik een groot bord met Samrong Kiat- waterval, die ik van de andere kant komende niet had gezien. Rij erin en bij slagboom moet ik even mijn naam noteren en mag er wandelende in. Gratis waarschijnlijk wordt de kosten betaald, door de grotere parken waar de toeristen komen. Bedankt toeristen.

Er staat een bord met zelfs in het Engels de richting van de waterfall en zie ook natur trails erop staan. Dat was ook het enigste Engels bord. De waterval is mooi nu met de regentijd is er ook voldoende water. Nu dan maar eens aan de wandel, maar waar zijn de trials? Een post met een militair of parkbeheerder wijst me terug, maar naar waar.

Als ik een parkrangster zie spreek ik haar aan en warempel ik heb geluk. Ze spreekt Engels iets wat een zeldzaamheid is. Ze brengt me na een bijna niet zichtbaar paadje en ze wijst op een mooie grote wateragame. Echter als ik een foto wil maken vlucht die weg, jammer.

Ik ga dan verder alleen op pad. Een leuk smal pad voert door het oerwoud. Een boom met grote stekel leert me dat je zeker niet ongezien elke boom moet vastpakken. Het is een mooi ruig paadje, waar ik veel van hou. Zoals een oude wandelvriend vroeger zei in België "vergeet de wegeltjes niet".

Nu ik geniet volop. Niet de lengte want denk dat het niet meer dan een 2 kilometer lang is. Maar kom langs prachtige rotsen, die op niets lijken te rusten. Nee ik zal zeker deze wandeling en gebied meenemen in december en januari. https://www.tt-wandelreizen.nl/wandelvakantie-met-kleine-groepstapstenen-door-het-water-kasteel-de-haar-rondjewandelr.../wandelen-thailand/

Het gebied is zeker de moeite waard.

Op de terugweg richting huis even langs het Pongsin resort even een Fish and chips en een ijsje. Is altijd leuk om daar te zitten. De vele Koikarpers in de vijver, de eetplekken boven het water. Zowel over dag als in de avond als alles mooi verlicht is.

Een aantal bungalows en ook tweepersoonskamer met een mooi zwembad nodigen je uit er enkele dagen te verblijven. Eigenlijk een vaste plek als ik vrienden heb die Thailand komen zien om een paart dagen te verblijven bij Jin en John Revet in het Pongsin Resort.